بررسی نقش گیرنده‌های گلوکوکورتیکوئیدی ناحیه پشتی هیپوکمپ بر تثبیت حافظه فضایی بلندمدت در رت

مقدمه: شواهد بسیاری نشان می‌دهند که‌ گلوکوکورتیکوئیدهای‌ ترشح شده از قشر غدد فوق‌ کلیه‌ در طی‌ حالات‌ هیجانی‌ بر ذخیره‌ حافظه‌ اثر می‌گذارند. وجود گیرنده‌های‌ گلوکوکورتیکوئید با تراکم‌ بالا در ناحیه پشتی‌ هیپوکمپ‌ احتمال‌ نقش‌ آنها را در ذخیره‌ حافظه‌ در این‌ ناحیه‌ مطرح‌ می‌سازد. هدف‌ از این‌ تحقیق‌، بررسی‌ اثر تعدیل‌ فعالیت‌ گیرنده‌ گلوکوکورتیکوئید در ناحیه‌ پشتی‌ هیپوکمپ‌ بر ذخیره حافظه‌ فضایی‌ و تثبیت‌ اطلاعات‌ تازه‌ آموخته‌ شده‌ در مدل‌ یادگیری‌ ماز آبی‌ موریس‌ است‌. مواد و روش‌ها: موش‌های‌ نر نژاد لانگ‌ ایوانز (Long -Evans) با وزن‌ 280 تا320 گرم‌ در این‌ مطالعه‌ استفاده‌ شدند. ابتدا روی‌ ناحیه پشتی‌ هیپوکمپ‌ موش‌ها به صورت‌ دو طرفه‌ کانول‌ راهنما قرار داده‌ شد. یک‌ هفته‌ بعد، موش‌ با به کارگیری مدل‌ ماز آبی ‌موریس‌ برای یادگیری فضایی، آموزش‌ داده‌ شد. بلافاصله‌ و در زمان‌های‌ 60 و 120 دقیقه‌ بعد از آموزش‌، دگزامتازون‌ (1/0 میکروگرم‌ در 6/0 میکرولیتر به‌ ازای‌ هر طرف‌) به‌ عنوان‌ آگونیسـت‌ یا RU 38486 (3 نانوگرم‌ در 6/0 میکرولیتر به‌ ازای‌ هر طرف‌) به‌ عنوان ‌آنتاگونیست‌ گیرنده گلوکوکورتیکوئید به‌ صورت‌ دو طرفه‌ و به‌ طور روزانه‌ به‌ داخل‌ هسته فوق‌ تزریق‌ شد. برای‌ ارزیابی‌ حافظه‌ فضایی‌ از دو ملاک‌ استفاده‌ شد: 1ـ مدت‌ زمانی‌ که‌ طول‌ می‌کشید تا حیوان‌ صفحه ‌پلکسی‌ گلاس‌ را پیدا کند (Escape Latency, EL). 2ـ مسافتی که‌ حیوان‌ برای‌ پیدا کردن‌ صفحه‌ پلکسی‌ گلاس‌ طی‌ می‌کرد. (Lenght of Distances, LD). یافته‌ها: نتایج‌ نشان‌ می‌دهد که‌ تزریق‌ آگونیست‌ گلوکوکورتیکوئید بلافاصله‌ و تا 60 دقیقه‌ پس‌ از آموزش‌، به‌ طور قابل‌ توجهـی‌ ذخـیره حافـظه‌ فضایی‌ را افزایش‌ می‌دهد (01/0p